Kahveyi Afrika'dan Arap yarımadasına taşıyanlar müslüman dervişlerdi.

Mesela birinin adı Baba Budan'dı.

Sufi bir derviş.

Amerika ve uzak doğuya taşıyanlar ise hristiyan keşişler oldu.

Dervişler kahveyi tek tip içtiler, tozunu sıcak su ile kaynattılar.

Bizim Türk kahvesi dediğimiz de öyle yapılanlardan.

Keşişler ise kahvenin farklı türlerini buldu.

Mesela Cappucino adı keşişlerin giydiği "kapşon"lu elbiseden geliyordu.

Koyu kavrulmuş kahveden yapılana "Espresso" dediler.

Bazıları Ekspresso dese bile orijinali Espresso. İspanyolca preslemek, sıkmak anlamında.

Süt köpüğününün üzerine espressoyu dökünce ortaya "Macchiato" çıktı.

Macchiato İtalyanca benek demek.

Sütün üzerinde kahve benekleri.

Espresso'nun üzerine sıcak su eklenince oldu sana"Cafe Americano".

Espresso, süt ve kakao karışımına da "Mocha" dediler.

İsmi Yemen'deki El Mocha limanından geldi. 

Kahveyi ilk perakende satanlar da Araplar.

Kahvehane kültürü arap yarımadasından Anadolu'ya yayılıyor, buradan da Viyana'ya ve tüm Avrupa'ya.

İlk kahvehanenin Kabe'nin yanında açıldığı söylenir. 

Bizim toplumumuz aslında sıkı kahveciymiş.

Bir zamanlar çaydan çok kahve tüketilirmiş.

Eskiden sabah kahvaltısında çay içme geleneğimiz yokmuş.

Çay tiryakiliğimiz daha yeni.

Yüzyıl bile değil.

Çayı yokluktan içmişiz ve alışmışız.

İkinci Dünya Savaşı ve ardından gelen ekonomik kriz nedeniyle 

Türkiye kahve ithal edememiş.

Piyasada kahve karneye bağlanmış.

İnsanlar 250 gram kahve alabilmek için uzun kuyruklar oluşturmuş.

Bunun üzerine zorunlu çaya dönmüşler.

Kahvehaneler olmuş çayhane. 

Şimdi keyifli keyifli sabah kahvenizi içerken Çoban Kaldi'nin keçilerini düşünün hele.

Ya o keçiler olmasaydı, halimiz ne olurdu?

Fincandan burnumuza yükselen mis gibi kokuyu alamamak.

Hayatımızda  büyük yokluk hissederdik. 

Çünkü kahve bazıları için hayatın benzinidir.

Kahve höpürtülerek konuşulan bir dildir.

 Cemal Süreya ile noktalayalım.

"Gözlerinin kahvesinden koy ömrüme, 

kırk yılın hatrına sen kalayım."