Değerli okurlarım;

Bu gün de değerli basın mensuplarıyla ilgili bir yazı yazalım dedik. Söylemesi bizden, seçmesi sizden. Bir düzine ortaya koyacağız, buradan kim kendini orada görürse alır. Son cümle, karar okuyucularda.

Bütün yayınların mesajlarını okudum; ansiklopedik bilgiler, hayırlı olsun, tebrik ve teşekkür, başka bir şey yok.

Aşağıda basınla alâkalı bir sıralama yapalım bakalım:Basının kanunu yok ancak 5187 sayılı bir yasa basın çalışanlarının Basın Kanunu diye tanımlanan günümüze uyarlaması, teknolojinin ilerlemesi, internet üzerinden yayın yapan gazetelerin hak ve emeklerinin korunması yönünde. İnşallah kamuoyu baskısı olur da gözden geçirilir. Esas olan benim derdim. Basın kendini dördüncü güç olarak hissettirmek değil tam kabul ediyor.  (Yasama, yürütme, yargı. Bunlar doğru) Basın da diyor ki ben de bir gücüm beni de hesaba katın, peki katalım. Nasıl bir basın nasıl bir yayın olacak; patronlara, baronlara, iktidarlara, muhalefetlere, magazindekilere zurnacılık yapan basın mı? Veyahut devletine, milletine hain bir basın mı? Ya da milletine, iktidara, bürokrasinin önünü açacak dünya barışına, dünya mutluluğuna yol ve yön gösteren basın mı? Hem eleştirme, basının “Esas Geni” dir. Ancak ek alternatif göstermek ASIL VAZİFESİDİR. Tartışmaya açıp; şehrinin, ülkesinin, hatta bütün dünyanın selameti için fikirleri tartışmaya açan basın mı yoksa Ey devleti yönetenler, şehri yönetenler, dünyayı yönetenler “böyle olursa daha iyidir” diyerek tarihten örneklerle anlatan basın mı? Fikirleri söylemek, tartışmak, konuşmak, güzeli bulmak, bunun adına özgürlük mü deniyor! Peki özgürlükse karşı fikri dinleyerek saygı göstererek ORTAK YOL BULMAK, devletiyle, milletiyle uzlaşarak iyiye gitmek ERDEMLİK Mİ? Ki öyledir. Yakıp yıkmak, velvele yaratmak, gerginlik üzerinden nemalanmak, peki bu nedir? Bunun yanıtı okuyucuda.

 27 Mayıs 1960… Askeri müdahaleciler TBMM adına Milli Birlik Komitesi 212 sayılı bir kanunla, 4 Ocak 1961 tarihli bir bildiri ile 10 Ocak gününün tarihinde Dokuz gazete patronlarının emekleriyle bir gazete çıkarıldı. Halkın haber almasını sağladılar. Halkın büyük beğenisini kazandılar. 10 Ocak 1961 yılında Gazeteciler Bayramı olarak kabul edildi. 1971 yılında 12 Mart Müdahalesi ve ya muhtırası; gazetecilere ve basına getirdiği kısıtlamalarla 10 Ocak bayram olmaktan çıktı, Çalışan Gazeteciler Günü olarak anılmaya başlandı. Tabi meşhur 12 Eylülcüler ufak bir düzeltme yaptı; onlar da haksız ve zulüm düzenini ‘alkışlayın’ dediler, onlar da öyle gittiler. 12 Eylül’ün yerine gelenler KARTEL MEDYALARI KURDULAR. Bu güne kadar devam ediyor. Kimi susturuldu, kimi konuşturuldu. Kimi hapislerde dans ediyor kimi  mezarlıklarda, gelen arkadaşını bekledi ve bekliyor. Kimi fikir özgürlüğü deyip, Basın Emekçisi diyen garibanların omzuna basarak milyon dolarları götürdü, kimi çin çanak sattı. Kimi kitap, kimi Kur’an’ı Kerim’e kadar hediye adı altında kullanıp, ülkenin altın kalpli insanlarının iyi niyetinden faydalanıp yiyip gidiyorlar; kimi Başbakanı pijamayla evinde ağırladı; kimi gidip vesayetçilerle pazarlığa girip darbeleri pazarlık etti. Kimi teminatsız bankalardan kredi alıp medya grupları kurdu. Peki bunlar yalan mı? Bunları benim gibi gariban, güçsüz, biçare birinin mi gündeme taşıyıp yazması gerekiyor yoksa Türkiye’nin ileri gelen kalemşörlerinin mi yazması gerekiyor? Hani hükümetler kurup hükümetleri değiştiren anlı şanlı yazarlar, vatanperverler? Hani satılmış kalemler, modelsiz araba sürücüleri, kalpleri karadan daha kara zifti karalar? Neredesiniz? Niye doğruları yazmıyorsunuz? Paraları büyük patronlarla götüren, onlarla dolarlarla maaş alanlar; suçu ceza-i gariban biçare fakirin üzerine yıkıp hâkim karşısına çıkaran, beş yıldızlı otellerde holdinglere lobi kuranlar, loplopçular!    

 Gelişmiş ülkelerde yerel basın, genel basının gözü kulağıdır. Yerel yönetimler, genel siyasetin RUHUDUR, ÖZÜDÜR, genel yönetimin KENDİSİDİR. Onun için akıllı olmak lazım. Bunlar demokrasi, özgürlük, insan hakları, hukuk için çalışan kalemşörlerdir. Burunlarından kıl aldırmazlar.

Nerede Abdi İpekçiler, Kemal Kılıçlar,Çetin Emeçler, Uğur Mumcular… Daha, daha yazalım mı? Yüzünüz kızarmaz efendiler. Emekçiler demeyin buna, Fikirciler demeyin; KÜRESEL SERMAYENİN ELİNDE EZİLEN BİR GRUP ÇARESİZ NAMUSLU, HAYSİYETLİ, ONURLU VE OMURGALI İNSANLAR!

Katrilyonları götürenler bilgiç, açlık sınırının altında milletin dertleri ile dertlenen bu garibanlar cahil çünkü bunlar hakkın ve hakikatin peşindeler. Büyüklerin yazdığı yazı doğru, garibanlarınki yanlış.

 Bakın sınıflar aşağıda:

1) Basın emekçileri

2) Basın Tetikçileri

3) İnsanlık Fikircileri (mutluluk için)

4) Dünya Barış Emekçileri

5) Demokrasi İnsan Hakları Emekçileri

6) Basın Özgürlükçüleri

7) Basın Loplopçuları

8) Basın Simitçileri

9) Basın Şarlatanları

10) Memleketim, Ülkem ve Dünya Barış Mutlulukçuları

11) KARGAŞADAN NEMALANAN Park Kahramanları

12)ADALET, ÖZGÜRLÜK, EŞİTLİK, REFAH seviyesinin yükseltilmesi, siyasi istikrarın sağlanması, ülkenin birliği, beraberliği için yazan EMEKÇİLER Mİ…?

 Herkese göre tezgâhta meyve var, kim ne alırsa alsın.

 Doğru ya dün Gazeteciler Günüydü…

 Kim heybesine ne alırsa alsın.

Saygılarımla